Բնականաբար՝ նույնիսկ հանուն հայերենագիտության չէի կարող ես՝ երդվյալ աթեիստս, նման զոհաբերության կամ կեղծիքի գնալ: Բոլոր մյուս պլաններս էլ ձախողվեցին, ու Սաթիս հետ ուղիղ քսան տարի առաջ քոռեքոռ եկա Հոլանդիա: Յոթ տարվա տառապանքներից հետո վերջապես 2001-ին ստացվեց PhD ծրագրով Լեյդենի համալսարան մտնելը, ու դրանից էլ յոթ տարի անց՝ 2008-ին, պաշտպանեցի: Հիմա արդեն տասնամյակների փոշու մեջ մնացած ու անթեղված երազանքս իրականացավ. Վիեննայում եմ` ակադեմիայի իրանագիտական ինստիտուտում, երկու տարվա պայմանագրով: Հայկական անձնանունների մի մասի ստուգաբանական բառարան եմ գրելու: Մայրհոֆերն ու Ջահուկյանն արդեն չկան: Առողջություն Սարգիս Հարությունյանին:

Ամստերդամից Վիեննա եկա ավտոբուսով (հունվարի 31– փետրվարի 1, 2015): 21 ժամ ճանապարհին էի: Ավտոբուսում կարդում էի Գառնիկ Ստեփանյանի 2013-ի գիրքն Աճառյանի մասին: Կարդում եմ (էջ 42-43, 210), որ Աճառյանն էլ է երազել գալ Վիեննա, ու դրա համար կարևոր նախապայման էր դավանափոխ լինելը: Ասել են՝ ո՞նց ես լուծելու դավանական հարցը, պատասխանել է՝ «Կգնամ կաթոլիկություն կընդունիմ, ուսումս կստանամ, հետո՝ երբ վերադառնամ Պոլիս, նորից կհետևեմ իմ դավանանքին»: Այս միամիտ պատասխանը, բնականաբար, քար է գցել էդ գործի վրա:

Ուրախ եմ, որ էս մի հարցով էլ է Աճառյանն ինձ հարազատ: Կրոն-մրոն՝ երկրորդական բաներ են: Կարևորը հայերենագիտությունն է (չհաշված, իհարկե, բացարձակ արժեքները՝ մարդկային սերը, ընտանիքը, ընկերությունը, հայրենիքը, ճշմարտությունը):

Աճառյանին այդպես էլ չվիճակվեց Վիեննա գալ: Բայց ես, որ հիմա Վիեննայում եմ ու բախտն ունեմ այստեղ նրա փառահեղ «Անձնանունների բառարան»-ի նյութի մի մասը (իրանական կորպուսը) նորովի հետազոտելու, ամեն օր մտքով իմ մեծ ուսուցչի հետ եմ ու նրա փոխարեն էլ եմ կթում այստեղի հեքիաթային գրադարանները:

07.02.2015, Vienna